Een lief bijzonder mensenmens, is van ons heengegaan.
Vrolijk, Verdrietig, met een lach en een traan.
Ons lief moedertje is er helaas niet meer, en dat doet ons zeer.
Prachtig genietend, voor iedereen heel trouw.
Dag lieve mensenmens...We houden van jou.
Hello
Ergens rond januari, denk 5/6 weken geleden, moest oma naar het ziekenhuis. Haar hartklep was versleten en was aan vervanging toe. Ze zou worden geopereerd onder narcose, wat al veel risico met zich mee brengt. Dus iedereen wachtte in spanning af op het telefoontje dat alles goed gegaan was. En die kwam!
Alleen bleek later dat die hartklep niet goed was, hij bleek te lekken. Wat een domper was dat. Moest ze weer geopereerd worden. Met een soort ballon hebben ze het een beetje opgepompt en zou de hartklep beter moeten passen.
Dit was soort van gelukt. Helemaal goed was het nog niet maar misschien kon het de goede kant opgaan. Oma kon niet heel lang bezoek hebben en wilde het liefst slapen, ook al ging dat ook niet goed. Met hoogte en diepte punten in het ziekenhuis, kwamen de artsen tot de conclussie dat er nog niet veel vooruit gang was. Ze waren van plan om misschien een 3de hartklep bij de andere 2 te plaatsen zodat die wel alles goed afsloot.
Toen ze plotseling een ontsteking vonden onder haar borst. Had de verpleegster niet eens opgemerkt tijdens het wassen! Het ziekenhuis maakte alles slechter inplaats van beter...Oma ging dingen zien die er niet waren en ging er snel achteruit.
Ze had een hele slechte dag gehad maar daarna wilde ze er zelf ook weer tegenaan gaan. De pastoor was langs gekomen omdat ze niet meer wist hoe ze moest bidden.
10 februari, donderdag avond. Mam ging naar oma op bezoek. Ik ging niet mee omdat we die zondag zouden gaan voor pap's verjaardag. Toen werd papgebeld dat ie naar het ziekenhuis moest komen. Alle kinderen en hun mannen zouden komen. Het ging niet goed met oma.
Na een paar uur in spanning te hebben gezeten werd ik gebeld. Oma had een hersenbloeding gekregen. Waarschijnlijk had ze niet lang meer...Dit kwam onverwacht. Oma die zou overlijden aan een hersenbloeding terwijl ze een hartpatient is en we altijd hadden gedacht dat ze daaraan zou overlijden.
Wat heb ik toen weinig meegekregen van de aflevering Wie is de mol...
Toch maar mijn wekker zetten en gaan slapen...Ook al ging dat vrijwel niet.
Die vrijdag ochtend maakte mam ons wakker en moesten we even naar hun kamer komen. Mam had vertelde dat om 3:10 vrijdag ochtend oma overleden was.
Wat kwam dat hard aan...Mijn lieve oma, dat kon niet! Natuurlijk denk je er wel aan van wat als oma dood gaat...maar je denkt er nooit verder aan.
Die dag zou ze opgebaard worden thuis in haar eigen bed. En de woensdag erop zou de begravenis zijn. Ik ben er tussen elke dag naar oma's huis gegaan en even wezen kijken. Er was altijd iemand daar en vaak zat er de halve familie.
Wat lag ze er mooi bij...Ze zag er stiekem veel beter uit dan in het ziekenhuis. Haar haren in de krul, ze had haar bril op en een van haar mooie truien.
Woensdag, de begravenis.
Eerst kwamen we allemaal bij oma thuis. Ze werd in de kist gelegt en toen in de auto gereden. Ze verliet haar huis met de kinderen aan haar zijde.
Het begon bij de kerk. Wat een drukte. Er waren iets van 300 mensen inclusief de burgemeester! Daar mag ze trots op zijn. Mijn tante, neef en ik hadden iets voorgelezen. Er was live muziek van een vriend van de familie. En de pastoor was oma's neef. Persoonlijker kon het niet.
Na de kerk gingen we naar het crematorium. Even wat rust en wat drinken. Daarna weer allemaal een zakdoekje pakken en de zaal binnen gaan. Hier waren er 175 mensen, tsjah oma deed nogal graag kletsen en maakte overal en met iedereen vrienden. Na een verhaal van mijn andere tante werden er wat mooie liedjes afgespeeld...Daarna mocht iedereen afscheid nemen en uiteindelijk moesten wij dat ook doen.
Dat was het aller moeilijkste van de hele dag. Ik kon het niet...
Waarom mijn oma...Ik besefte nu pas dat ze echt weg zou gaan...
Na de crematie kwam er een koffietafel. Even gewoon gezellig eten met familie en vrienden...Toen had ik zelfs nog het gevoel dat oma ook gewoon aan het eind van de tafel ergens zou zitten en zou mee eten en praten.
Wat was het een drukke dag...Mijn ogen waren pijnlijk en schraal. En had er ook nog een lekkere hoofdpijn bij.
Nu is het alweer even geleden...Toch is het nog steeds moeilijk...
Je beseft het wel maar soms ook helemaal niet.
Toch moeten we verder met ons leven. En de goede leuke momenten onthouden.
Gelukkig kunnen wij dat wel...Met de hele familie lachen om de uitspraken die oma altijd maakte en hoe gezellig het uitstapje was naar de Efteling.
Oma, het is goed zo...80 is een mooie leeftijd.
Alleen kwam het wat onverwacht...Gelukkig ben je nu niet alleen.
Want onze oma die alleen zou zijn en niet zou kunnen praten met andere mensen, dat is pas erg!
Doe opa de groeten...
Bye Bye
